Moje pojedyncze okrzyki wydawały się wołaniem szaleńca na pustyni. Co nie było spostrzeżeniem wcale tak abstrakcyjnym, bowiem, była i pustynia, i jeden szaleniec, któremu z piękna odbierało co chwile rozum...
Tak więc starałam się pohamować, swoje okrzyki, porównania i wywody, jak to identyczne nie jest owe pasmo górskie z moim wyobrażeniem Gór Mglistych . Jak te mchy nie przypominają mi okolic Martwych Bagien, a same dymiące gejzery, nie wydają się być owymi Bagnami...
Widziałam w życiu wiele pięknych miejsc. Zeszłoroczna wyprawa na Nordkkap, sprawiła, że zaczęłam inaczej patrzeć na naturę, na piękno przyrody i krajobraz. Wydawało mi się, że nic cudowniejszego niż norweskie Fiordy zobaczyć nie można, a jednak... Islandia, odebrała mi mowę i argumenty, do dyskusji nad wyższością sztuki i historycznych artefaktów nad nad naturalnym pięknem. Ja z wykształcenia historyk, nie doszły historyk sztuki, ciągle jeszcze nie dowierzając, mówię Wam: nic w obliczu przyrody nie ma znaczenia.
Nic nie potrafi tak zachwycić, tak ująć, tak odebrać mowy, jak dzieło stworzone niewidzialną ręką. Nie pozostaje nic innego, jak pochylić czołowo w uznaniu i zmilknąć.
Być może dlatego, nasunęła mi się na usta myśl, że jestem w Śródziemiu. Tolkienowskiej Krainie, którą poznałam w wieku 12 -13 lat, którą swoim dziecięcym sercem pokochałam w sposób szczególny i tkliwy. Czyniąc ją w swej wyobraźni krainą doskonałą, nieskończenie piękną i nieskalaną. Być może dlatego, za każdym razem gdy myślę o czymś czego nie potrafię słownie wynagrodzić, bo w gradacji moich przymiotników, zabrakło takiego szczebla, sięgam tam. I nagle jedno słowo, jedno porównanie- jak w Shire,-załatwia wszystkie piękności i cudowności.
To jedna sprawa, druga, jest taka, że Tolkien faktycznie inspirował się północą Europy, Skandynawią oraz Anglią, a Islandzki krajobraz do złudzenia przypominał momentami ten, który zaprezentował nam w swej mistrzowskiej ekranizacji Peter Jackon.
Nie przedłużając, przejechaliśmy większą część południowej Islandii i znalazłam tu całą mapę Śródziemia. Każde miejsce, każdą krainę dało by się odnieść do tej małej słodkiej wysepki, lezącej na peryferiach świata. Zapraszam więc na niespieszny spacer po Śródziemiu.
Wzgórza Kurchanowe ( tuz za Shire)
pokonana Osgiliath
Martwe Bagna
W Dolinie Anduiny ( dawne księstwo Numenoru)
Przepiękne krajobrazy, obejrzałam pobieżnie zdjęcia i jestem zachwycona ale aby dokładnie wszystko przyswoić będę musiała do nich jeszcze wrócić kilka razy.
OdpowiedzUsuńIslandia to oprócz Nowej Zelandii i jeszcze paru innych miejsc moje marzenia podróżnicze. Na razie jednak skupiam się na Hiszpanii.
Pozdrawiam
http://hiszpania-inaczej.blogspot.com/
Przepięknie!
OdpowiedzUsuńDomyślam się, że zdjęcia, choć piękne, nie oddają uroku tych miejsc. Takie miałam wrażenia niejednokrotnie, patrząc na swoje fotki zrobione w podobnym krajobrazie.
OdpowiedzUsuńPrzepięknie! Jestem pod ogromnym wrażeniem miejsc i zdjęć!
OdpowiedzUsuńTotalny zachwyt!
OdpowiedzUsuńBrak mi słów, po prostu...
OdpowiedzUsuńPięknie :)
Wow! To jest tak piękne, że aż wydaje się niemożliwe, by istniało. I-DE-AL-NE! Nie może dziwić, że tylko w takim miejscu może powstać taka muzyka jak ta, którą tworzy Sigur Ros albo Low Roar. MAGIA.
OdpowiedzUsuńChciałabym to zobaczyć na własne oczy. Kto wie, może kiedyś się uda...
OdpowiedzUsuńfenomenalne zdjęcia! Momentalnie zatęskniłam za Islandią! Wiele miejsc odwiedziłam i ja, ale to interesujące jak się różnią zdjęcia spod ręki innych osób. Islandia faktycznie przypomina Śródziemie... Zapraszam do przeczytania mojej relacji :) http://nowokunska.com/blog/iceland-vol-1-north/ (pierwsza część). pozdrawiam!
OdpowiedzUsuńDla mnie Islandia, to najpiękniejsze miejsce na ziemi - i chyba nic tego nie zmieni. Wszyscy mówią, że ta wyspa uzależnia i to prawda. Choć wracasz to jednak tam zostajesz, a gdy wrócisz, od razu planujesz nową podróż.
OdpowiedzUsuńZapraszam na moją relację z wyjazdu: http://renata-fotografia.blogspot.com/search/label/ISLANDIA
piękne niesamowicie :)
OdpowiedzUsuń